3 gündür sabahları bir türlü çıkamıyorum yataktan. ki uyumak en nefret ettiğim şeylerden biridir. zor geliyor sıcak yatağımı bırakıp, ayak oyunlarının döndüğü hayatın içine karışmak. mutsuz olduğum bir işte, insanlarla meydan muharebesi yaparak 9 saatimi geçirmek... bana söz hakkı verdiği halde, dinlemeyen insanlara laf anlatmak çalışmak... çok zor geliyor. hatta gururuma dokunuyor..
sabahları zorla yataktan çıkıyorum ve apar topar bir ayna buluyorum. kendime bakıyorum. uyuduğum halde dinlenemeyen gözlerime bakıyorum. kızarmış gözlerime... gözaltlarım mosmor... saçım darmadağınık.
"geçecek, hepsi yakında geçecek" diye mırıldanıyorum kendi kendime. başkaları inanmasa da ben inanıyorum. geçmek zorunda çünkü!
2 yorum:
Söylediğinin aksine, herkes geçeceğine inanırken ben inanmakta zorlanıyordum. Oysa içten içe kendim de onlara hak veriyormuşum. Geçtiğinde anladım...
Umarım senin için de güzellikler o şekilde gelir yerleşir hayatının merkezine ;)
çok teşekkürler, sevgiler BuRCu :)
Yorum Gönder