yapmam gereken o kadar çok şey var ki...
haftasonu binbir özenle hazırladığım yapılacaklar listesi öylece duruyor masamın üzerinde. 2 gün yetmiyor bana.
ya da yapmam gereken işlerin sonu gelmiyor.
kabul ediyorum, bu aralar bıraktım herşeyi. kolumu kaldıracak gücü bulamıyorum kendimde. nefesim kesiliyor, sürekli bir sıkıntı, hüzün hali.
aslında uyumaktan nefret etmeme rağmen, sabahları kalkmak öyle zor geliyor ki. kaçıyorum herşeyden, daha doğrusu kaçmaya çalışıyorum.
uyusam, uyanmasam... hiçbir yere gitmesem, hiçbirşey yapmasam... kimseye hesap vermesem..konuşmasam. hiçbir yere yetişmek zorunda kalmasam... koşmasam...yavaş yavaş ilerlese keşke hayat. olmaz mı?
olmuyor işte.
bu kadar tembellik yeter dimi? artık kaldığım yerden devam etmek lazım. gidilecek yollar var beni bekleyen. yapılacak işler. bitirilecek kitaplar. zaman zaman takılsam da taşlara, durmak zorunda da olsam, koşmam gereken uzun bir maraton var.
ne olur, biraz daha sabır!
7 yorum:
İhtiyacın olan güç seninle olsun o halde ;)
çok teşekkür ederim BuRCu :)
Aynı durumdayım ya :/ Bana da biri dur desin artık !
beklemenin hiçbir işe yaramayacağını, aksine içine girdiğim bunalımı daha da derinleştireceğine karar verdim sevgili Hayal Meyal :) başkalarının söylemesi işe yaramıyor, tecrübeyle sabit. kendin karar verdiğinde oluyor anca:) sevgiler...
sevgili soluk, "yavaş yavaş ilerlese keşke hayat. olmaz mı?"demişsin ya, oluyor, bal gibi oluyor aslında, Avrupa'da kimi belediyeler "yavaş şehir" uygulamasına başladılar, çok da oldu. hayat neden daha düşük bir tempoda akmasın ki, gerçekten de insanda yetememezlik duygusu yaratıyor bu hız..
sevgili nil,
kesinlikle katılıyorum. hele ki istanbul...
ben de kronik yetersizlik hissi'mden muzdaribim:))
tembellik ne güzel şeydir ah o iyimser tembellik ah
Yorum Gönder