siz yorulmayın, ben temizlerim!

bir an geliyor. hiç nedensiz koskoca bir yumru oturuyor boğazıma.
kesiyor nefesimi.
sesim kesik kesik çıkmaya başlıyor önce. sonra o da duyulmaz oluyor.
kelimeler çıkmıyor dudaklarımın arasından. çıkamıyor belki de. orada kalıyorlar. boğazımda.
yutmak istiyorum. olmuyor. kusmam lazım.
içimdeki herşeyi kusmam lazım.

en yakın tuvalet nerede?
korkmayın eğer yere kusarsam içimdeki kelimeleri, siz yorulmayın, ben temizlerim kendi pisliğimi!

moralim bozuk olduğu günlerde, işten eve dönmeden beşiktaş'ta sigara içerdim denize karşı. yağmur, çamur demeden kendime tenha bir köşe bulur, yakardım sigaramı. gözüm karşı yakada. başlardım sövmeye. hıncımı istanbul'dan çıkarırdım.
suçu başka birine atmak her zaman kolaydır.
içimdeki aptalca insan kırıntıları nedeniyle kimseyi suçlamaya cesaret edemeyen ben, bir tek istanbul'u suçlayabilirdim. hiç düşünmeden.

bugün yine bir sigara molası verdim beşiktaş'ta. uzun zamandır yapmamıştım.
istanbul'a kızmadım bu kez. yine bozuktu moralim. ama suçu istanbul'a atamayacak kadar da yerindeydi bilincim.

sessiz sessiz içtim sigaramı. eve gitmek istemiyordum. ama gitmem gerekiyordu. ah o gereklilikler değil mi beni bu hale getiren?
yürümek istiyordum sokaklarda. saatlerce.
ya da nereye gittiğini bilmediğim bir otobüse binmek istiyordum.
hiç mola vermeyen bir otobüse.
sonu gelmeyecek uzun bir yolculuğa çıkmak istiyordum.
başımı yasladığım camdan, geçtiğimiz yolları görmek istiyordum.



istiyordum. ama yapamıyordum hiçbirini.
çünkü....

çünkü'sü yoktu aslında. ya da vardı ama bir anlatmaya başlarsam, kusabilirdim içimdeki herşeyi!