İstanbul'da hava sıcaklığı bilmem kaç derece. nem oranı da aklımda tutamayacağım kadar yüksek.bu sıcak, mevsim normallerinin üstünde mi, bilemiyorum ama öyle olmalı. benim tahammül sınırımın üstünde olduğu kesin.
Ağustos ayının ilk günleri...oksijen de bitmek üzere.
sıcakla birlikte biz şehir sakinleri de eriyoruz. peki oksijen biterse ne yapacağız? birbirimizin oksijenini çalarak kansız cinayetler mi işleyeceğiz?
göreceğiz hep birlikte.
annemi özledim. yazlığı bile özledim. ki biri bana yazlığa gitmeyi özleyeceğimi söylese asla inanmazdım. ama oldu bir kere.
çocukluğumu hatırlıyorum yazın. sanırım en çok yazları özlüyorum çocukluğumu.
3 ay İstanbul'a hiç uğramadığımız günleri özlüyorum.
döndüğümde güneşten rengi açılmış saçlarımı.
babamı özlediğim günleri özlüyorum.
o günler çok mu geride kaldı?
küçük bahçemizi özlüyorum. dedemle akşamları denize girmeyi.
eve dönerken ıslak ayaklarla giydiğim terliklerin çamur olmasını.
temiz havadan iştahımın açılıp durmadan yemek yediğim zamanları.
o günlere dönmek gibi bir imkanım olsaydı şimdi, ne yapardım bilmiyorum.
o zamanlar ne hissederdim? onu da pek hatırlamıyorum.
hatırladığım birkaç küçük anı sadece.
birkaç mutlu anı.
ben büyüdüm. annem yaşlandı. dedem artık yok. yazlık evimiz bambaşka bir halde. ilk yapıldığı zamanlardan çok farklı. bambaşka bir kimliğe büründü sanki.
son 4 yıldır istanbul dışında hiçbir yerde 10 günden fazla kalmadım. daha doğrusu kalamadım. hiçbir yere ait hissedemedim kendimi. istanbul dahil.
gidip de bir yarımı bıraktığım şehirleri saymazsak tabi.
ortasından deniz geçen bu şehirde, şehr-i İstanbul'da hangi yöne dönsem özlediğim o denize kavuşabilirim? bu şehrin hangi tepesine çıksam, dedemin adımı çağıran sesini duyabilirim?
bu şehrin hangi yolunda bisiklete binsem, annemin alışveriş poşetlerini taşıyabilirim?
siz cevap vermeden ben söyleyeyim
HİÇ!
1 yorum:
ne zor şu aidiyetsizlik, üstelik deli gibi aranırken ve isterken, havada asılı kalmak gibi. ne yöne gitsek aynı.
Yorum Gönder