16 Nisan 2012 Pazartesi

güneş hala gülümserken...

zamanın hızına yetişemediğim için hayıflanmayı bir kenara bıraktım.
yapacak bir şey yok. buyum ben. böyleyim.

güneş hala gülümsüyor dışarıda.
sık sık aynı cümleyi tekrarlıyorum bu ara. derin bir nefes alıp orhan veli'ye bir selam çakıyorum. inanmıyor kimse, yaşayan son romantiklerden biri olduğumu iddia ediyor bazıları.
oysa abartmıyorum ki. gerçek bu!

beni gerçekten bu havalar mahvediyor...

duramıyorum dört duvar arasında. nefes alamıyorum. güneş tepemde parıl parıl parlarken, ben dört duvar arasında sorular, sorunlarla baş edemiyorum. duruyorum sadece. ölümüne bekliyorum belki. güneşe çıkmayı. güneşe çıkarılmayı mı ya da? özgür kalmayı belki. hatta özgür bırakılmayı...

boş vermek geliyor içimden.
her şeyi...
belki herkesi...

şimdi çıksam bu kapıdan. tek bir parça eşya bile almadan yanıma. dönüp arkama hiç bakmadan. kimseye tek bir söz söylemeden. hep olduğu gibi. sessiz sedasız çıksam yola.

diner mi acım?


2 yorum:

zeys dedi ki...

ne guzel bı yazı cok hosuma gıttı
Bu arada blogunu yenı kesfettım.. takıpteyım benımkıne de beklerım :) Sevgılerrrr..

http://zeysfashionroom.blogspot.com/

anne eli gibi dedi ki...

bu şarkıyı çok seviyorum kulağımın pası gitti,romantik misin bilmem ama güneşli havalarda bende dört duvar arasında boğuluyorum sanki onu biliyorum:)
sevgiler...