3 Şubat 2011 Perşembe

madem bir enkazın altındayız, olmuşken tam olsun bari!

daha bu sabah zincirlikuyu mezarlığı'nın önünden geçerken ölümü düşünüyordum.
insanların "ölüm" fikrine alışamadıklarını geçiriyordum aklımdan.
alışılmıyor gerçekten.
hayatınızda açılan o koskocaman boşluk dolmuyor.

yitip giden genç de olsa yaşlı da olsa fark etmez. ona yüklediğiniz anlama bağlı herşey.
canınızdan bir parça gidiyor. gidiyor, bir daha hiç gelmemecesine.

32 gün değil, 32 yıl geçse geçmiyor o ince sızı.
kalıyor hep.
---

içimde kocaman bir boşluk. aynaya baktığımda bile görünen bir boşluk. öylesine dipsiz, öylesine karanlık.
ne zaman içime baksam, başım dönüyor, midem bulanıyor. boşluk....evet, boşluk midemi bulandırıyor.

durup durup başladığım yere geri dönüyorum. bakıyorum tek bir adım gidememişim ileri?
nerede son bulacak bu kısır döngü?
yazdığım hiçbir kelime anlamını bulamıyor sanki. hepsi yönünü yitirmiş. bir pusulam olacaktı ceplerim birinde? onu da mı düşürdüm acaba?
sağa sola amaçsızca döküyorum kelimelerimi..
hani olur ya, belki biri bulur anlamını.

yok, ama yok olmuyor işte
en büyük korkusu yazamayacak hale gelmek olan bir yazar gibi hissediyorum kendimi. ya da öyle birşey işte.

durduramıyorum içimdeki canavarı. sığamıyorum odalara.
kimseye değil, kendime zararım.

sesim kısılana kadar bağırmak, ağlamak, bugüne kadar argo sözlüklere girmemiş küfürleri etmek yetmez. tüm duvarları yıkmak istiyorum.

madem bir enkazın altındayız,
olmuşken tam olsun bari!

4 yorum:

gezergen dedi ki...

Ölüm hepimizin gerçeği...
Ölümsüz olmayı da istemezdim doğrusu.
Ölümü düşünerek de bu dünya yaşanmaz ki.

kağıt faresi dedi ki...

ölümsüz olmayı ben de istemezdim. alışmak derken, sevdiğin birini kaybetmeye alışmayı kastettim. gerçek elbette ama insan kabullenemiyor bazen.

gezergen dedi ki...

Demek istediğini anladım anlamasına da, yaranı deşmek istemedim. D.J. Foster için yazıyormuş gibi olsanda, sanki tüm kaybettiklerin için yazmışsın yazını. Bu yüzden düşüncelerini ölümden uzaklaştırmak istedim. Hayatta hep birşeyleri kaybediyoruz. Lakin yine de, inadına mutlu olabilmek işte.
Bu yüzden derim ki ölümü düşünerek yaşanmaz ki...

kağıt faresi dedi ki...

teşekkür ederim. aslında defne için yazmadım, yakın zamanda kaybettiğim biri içindi. ölümü düşünerek yaşanmıyor haklısın. sevgiler...