son 4 gündür bir garip haller var üzerimde.
son 4 gündür doğru düzgün uyuyamıyorum. zaten iyice gerilmiş olan sinirlerim, uykusuzluktan daha da beter oluyor. kök söktürüyorum en yakınımdakilere. işin garibi farkındayım bu durumun, ama elimde değil.
bir de...
bir de her an ağlamaya hazır gibiyim.
"hüzün bağımlısı bir yaratık"
hemen doluyor gözlerim.
bakamıyorum aynaya.
karşımda gördüğüm göz altları mosmor kadını tanıyamıyorum.
sakin duruşuma alışkın olan herkesi şaşırtıyorum.
kendim bile şaşırıyorum bu halime.
aynaya bakmaya çalışıyorum. gözlerimin dolduğunu görünce daha da sinirleniyorum.
sahi bana ne oldu?
neden ve nasıl bu kadar tahammülsüz olmayı başardım?
neydi sabrımı taşıran?
neden sadece içimden ağlamak geliyor?
bilmiyorum. bilmek de istemiyorum.
tek istediğim bir an önce sakinleşebilmek.
sakinleşmek istiyorum istemesine de.
etrafımda olan bitenler izin vermiyor buna.
birşeyler değişiyor. ve ben müdahale edemiyorum.
bencil davranıyorum. biliyorum. tahammül edemiyorum yok sayılmaya.
insanların sorgusuz sualsiz herşeyi kabullenmelerine katlanamıyorum.
susmak istemiyorum, bağırmak istiyorum. yüzlerine vurmak istiyorum gerçeği.
"herşeyi siz bilmiyorsunuz. benim de bildiklerim var" demek istiyorum.
üzülüyorum. kendime adıma. ve herkes adına.
ne zaman kurtulacağız zincirlerimizden?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder