10 Temmuz 2010 Cumartesi

günler yetmiyor sanki

uzun zamandır bitmek bilmeyen bir huzursuzluk var üzerimde. günler yetmiyor sanki. yapılacaklar listem uzadıkça uzuyor.
hiçbirşeye zaman bulamıyorum.
kendime bile.
evde tek başıma boş gözlerle televizyon izlediğim zamanları özlüyorum.
yapacak birşey bulamadığım için saatlerce uyuduğum günleri bir de.
yutar gibi kitap okumayı.
amaçsızca gezdiğim sokakları...
gittiğim yerde neyle karşılaşacağımı umursamadan bindiğim şehirlerarası otobüsleri...
en çok da sessizliği özlüyorum sanırım.

ben değişmiyorum.
hayallerim değişmiyor.
değişen bir tek zaman.
ilerleyen bir tek o.


daha ne kadar sabretmem gerekecek?

Hiç yorum yok: