sessizliğin kimsesizliğe dönüşü

koskoca bir günü hiçbir şey yapmadan heba ettiğim için pişmanım galiba.
emin değilim. bu günü böyle bomboş geçirdiğim için kendime kızmam gerektiğini düşünüyorum.bir nedeni yok!

ne yazmak, ne okumak, ne de film seyretmek geldi içimden.
güneşli hava beni dışarıya çağırıyordu, eskiden olsa hiç zaman kaybetmeden düşerdim yola.
saatlerce tek başıma sokaklarda yürüyüp sonra da biraz dinlenmek için bir yerde oturabilirdim. ama yapmadım. bugün yalnızlık çok ağır geldi bana. bir ses duymak istedim. bir dost...belki "can"...
ama olmadı işte...herkes bir yerlerde, birşeylerin peşindeydi.
benimse yapacak hiçbir şeyim yoktu.
gideceğim bir yer, beni bekleyen biri, sığınacağım bir kuytu... yoktu.
boş boş bakındım etrafa.
neyi beklediğimi bilmeden bekledim durdum.
kimse aramadı. kimse sormadı. telefon hiç çalmadı.
duvarlarda sadece içimi acıtan şarkılar çınladı.