hiçbir şey!

çok yorgunum. hiçbir şey yapmadığım halde yorgunum.
içimde hissettiğim acı kronikleşti artık.
konuşmuyorum. yanı başımda konuşulanları duymuyorum.
gözlerim açık ama hiçbir şey görmüyorum.
sabah balkonda kuzenimle çay içtik. tatilde geçirdiği günleri anlatırken dinlemediğimi fark edip bir an susmuş olmalı. omzuma dokunup beni sarsarak "nereye bakıyorsun sen, ne var o kaldırımda" diye sordu ve gözlerimi sabitlediğim kaldırımda ne olduğunu görebilmek için ayağa kalktı. nereye baktığımın bile farkında değildim. ne yaptığımın farkında olmadığım gibi.
"hiç" dedim "hiçbirşeye bakmıyorum"
hiç birşeyi görmüyorum
hiç birşeyi duymuyorum.
ve hiçbirşey söylemiyorum.

nereye kadar böyle devam edecek? bu sessizlik için henüz çok erken değil mi?
kimse kimseyi duymazken, herkes kendi yörüngesine hayranken ben ne anlatabilirim?