halimiz duman mı gerçekten?

kendime inanamıyorum.
artık soru sormadığımı fark ettim.
sormuyorum. sorgulamıyorum. sinirlenmiyorum.sakinim. büyüyorum sanırım.
büyümek güzel mi? bilmiyorum.

içimde gömülü bir sızı olduğu gerçeğini inkar edemem, sanki göğsümün sol tarafında bir yara var ve sürekli kanıyor. kanın yavaş yavaş akışını duyuyor gibiyim. etrafımdaki onca gürültüye rağmen.
görüyorum.
kendi kanımı
kendi acımı.
görüyorum.
ama susuyorum. sormuyorum. hiçbir soru gelmiyor artık aklıma.
konuşmak gelmiyor içimden.
içimde biriktirdiğim onca cümle uçup gitmiş sanki.
sanki herşeyi unutmuşum.

önceden olsa soru sormamak için zorlardım kendimi. aklıma yüzlerce soru üşüşürdü.
hepsi bir anda nereye kayboldu?
bilmiyorum
cevapları alamadım hala...ama sorularım yok oldu.
apansız...
nedensiz.


artık merak da etmiyorum.
içimdeki meraklı kız çocuğunun sesi kesildi.
nasıl olduğu hakkında en ufak bir fikrim yok!



uzun zaman olmuştu Duman dinlemeyeli...
"giderek kanımız zehir dolmuş" ama "bu şehir için ölmeye" değmez....