camın kenarında oturuyorum tüm gün boyunca. dışarıda bensiz akıp giden hayatı izliyorum.
yaptığım hiçbir şey yok.beklemekten başka.
neyi beklediğimi bile bilmeden.
bekliyorum işte.
beklemek, eskilerden kalma bir alışkanlık olmuş bende.
farkına varamamışım bunca zaman.
alışkanlıklardan vazgeçmek ne kadar zor?
artık çok mu geç?
bilmem.belki de.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder