yağmurdan korkmanıza gerek yok!

koşar adım çıktım ofisten bu akşam moda'ya doğru. kuzguncuk'tan sonra en sevdiğim semtlerden biri moda. zaten istanbul'da sevdiğim yerlerin sayısı iki elin parmaklarını geçmeyecek kadar az.

yılların eskitemediği bir arkadaşımla demli çay içtik, hayattan konuştuk. hayallerimizden, anılardan. hayat bizi yorsa da, biz yorulmadık konuşmaktan. 

sonra birkaç damla yağmur düştü gökyüzünden yere. karıştı toprağa. yan masada oturan insanlardan birkaçı rahatsız oldu o damlacıklardan. apar topar garsonu çağırıp, devasa şemsiyeyi açmasını istediler.

anlamsız gözlerle izledim onları. itiraf etmek gerekirse biraz da üzüldüm hallerine.

saat geç oldu sonra. oturduğumuz çay bahçesinden kalkıp yürümeye başladık bu kez kadıköy'e doğru.

yağmur durmuştu. yağmur bile denemezdi ya. birkaç damla düşmüştü yere o kadar. ara ara yine birkaç damla karışıyordu toprağa.

o aralıkta, ara ara serpiştirirken yağmur, kadıköy'de şemsiye ile dolaşan insanlar gördüm. 

bir- iki damla yağmur çişelediğinde hemen şemsiyesine sarılan insanlarla, hayat karşısına ufacık bir sorun çıkardığında her şeye ve herkese karşı gardını alan insanların aynı kişiler olduğunu düşündüm. hatta düşünmekle kalmadım, emindim! 

altı üstü birkaç damlaydı işte. ne zararı vardı? 

şeker değildiniz, erimezdiniz ya!

ne olurdu sanki biraz ıslansanız!

ne olurdu sanki bir kez olsun kendinizi korumasanız!