şimdi geriye dönüp baktığımda 157 günün nasıl geçtiğini anlayamıyorum.
zordu elbette...ama bitiyor işte.hepsi gibi.daha önce geçip giden her şey gibi.
başlayan ve biten her şey gibi.
insan yaşadığı her şeyden bir ders çıkarabilir mi? değişim insanlar için ne kadar zor?
aradan geçen onca zamana rağmen bitmiyor beynimde dönüp duran sorular.
daha mutluyum belki.
ama bardağın diğer yarısı hala boş.
ve günlerdir ayaklarım yere basmazken, bugün aniden kapaklandım yere.
içimde garip bir sızı.
hiçbirşeyin değişmeyeceğini bile bile nasıl umutlu olabilir ki insan?
3 yorum:
ben de çok soruyorum kendime o son soruyu.nasıl umutlu olabilir gerçekten.
ben en başından demiştim bu bekleyişin bir asker yolu bekleyişi olduğunu, bu yazıyla ihtimallerim daha da güçlendi. inşallah bu sıkıntılı süreç sayısız güzellikle sona erer.
Cehalet mutluluktur diye boşuna dememişler. Hayatın farkına vardıkca mutsuzluğa gömülüyor insan. Umursamamak çözüm olabilir, mutluluk için...
Yorum Gönder