İstanbul'dan insan manzaraları

1 haftadır işten dönerken bindiğim İETT otobüsleri -iş çıkış saati olması nedeniyle- bir hayli kalabalık.
aylardır doğru düzgün evden çıkmayan ben, ilk başlarda kalabalığın içinde bocalasam da, eskiden kalma bir alışkanlıkla çabuk geçti şaşkınlığım.
geçen bu 7 günde otobüste ne tür insanlarla karşılaştım. komün halinde otobüse binip komün halinde otobüsten inen ve yolculuk süresince orada bulunan herkesin duyacağı kadar yüksek sesle konuşan liseli kızlar, kulağında mp3 çaların kulaklığı olmasına rağmen, dinlediği "clup" müziği herkese duyuran delikanlı, kendi kendilerine konuşan yaşlı amcalar-teyzeler sadece birkaçı...
otobüse kapasitesinden fazla yolcu binince, insan kalabalığı yüzünden camdan dışarısı bile görünmezken, mecburen etraftakilere takılıyor gözüm, kulağım.
bugüne kadarki otobüs maceralarımın en komiğine bugün şahit oldum. dışarıdaki soğuk havaya inat, sıkış tıkış olan otobüsün içi zaten sıcakken şoförün bir de klimayı sıcak hava verecek şekilde ayarlamasıyla, oksijenin iyice azaldığı bir anda kadın yolculardan biri aynen şu cümleyi sarf etti:
"Yönetici duy sesimizi, yandık piştik burda"
şimdi bu satırları yazarken bile gülüyorum:)
belki de okuyana hiç de komik gelmeyecek

böyle işte.