yine bir cumartesi sendromunun pençesindeyim.
boğuluyorum, nefes alamıyorum dört duvar arasında.
dışarı çıkmak, saatlerce yürüyüp kendimden geçmek...sonra yorgun argın eve geri geldiğimde sızıp uyumak istiyorum. ama gücüm yok. evden dışarıya adım atacak kadar bile halim yok.
nasıl ve neden bu hale geldim?
cumartesi günlerinden nefret eder oldum. oysa eskiden ne de severdim bu günü. son iş gününde akşam saat 6.30'u vurup da mesai saati bittiğinde yüzümde güller açardı. atardım kendimi sokaklara. asıl enerjimi cumartesi gününe saklar, cuma günü iş çıkışı kahve içip arkadaşlarımla biraz sohbet ettikten sonra gelirdim eve. cumartesi günleri ise çok eğlenceli olurdu her seferinde. arkadaşlarla gidilen yerler, bazen sinema ya da başka sanatsal etkinlikler, hayata ve sanata dair yapılan ve saatlerce süren konuşmalar. sadece uyumak için eve gittiğim zamanlar. pazar günü evde yapılan ve saatlerce süren güzel bir kahvaltı. sonrasında yine sokaklar...haftaiçi acele içinde tadına varamadığım uzun dar sokaklar...
şimdi o günleri hatırladığımda üzerinden yıllar geçmiş gibi hissediyorum. oysa sadece 5-6 ay önceydi. o zamanlar cumartesi gününün gelmesini iple çekerdim. yoğun geçen koskoca bir haftanın ardından cumartesi ve pazar içimden gelen her şeyi yapabildiğim, bana ait zamanlardı.
şimdiyse hangi günde olduğumun hiçbir önemi yok. ne zamandır bütün günler benim için birbirinin aynı? bilemiyorum.
o günlerden bugüne ne değişti? neler kaldı elimde?
İstanbul'daki bu eve hapsolmuşum. yarım kalmışlığım bu kez daha çok yakıyor canımı.
diğer yarım uzakta..çok uzakta...güneşin doğduğu iç ülkede. güneşin hiç eksilmediği bir şehirde.
saatlerce yürüdüğümüz sokaklardan çok uzakta. nefes almak için oturup dinlendiğimiz kaldırımlar, çoktandır unutmuş ayak izlerini.
söylesene can.
bugün senin şehrinde de cumartesi mi?
"bugün orda da cumartesi mi
sende beni benim kadar özledin mi
aynalardan kaçarken özlenmeyi beklemek,
ne kadar acı ne kadar komik ve bana ait değil mi?"*
*Feridun Düzağaç-Cumartesi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder