bir gün daha! sadece bir gün!

şimdi İstanbul'un uzak bir köşesinde nefes alıp verdiğini bilmek.
ne kadar güzel.bir o kadar da garip.
can gelmiş İstanbul'a. şehir, güzelleşti mi ne?
bu kentin sınırlarından içeri adımını attığında, saat sabahın 6'sını gösteriyordu. sen, benim uyanık olduğumdan habersiz... o saatte uyanık olmamın ulvi bir amacı vardı. kendimce bir "hoşgeldin" töreni yapıyordum. sana...gelişine...
sevdiğin şiirler, şarkılar dolduruyordu evin içini.
bilmedin. bilmeyeceksin de.
bu şehre her gelişinde ben dimdik ayakta bekledim seni, uzun yolculuklarının noktalandığı otogarda olmasa da bedenim...ruhum oradaydı. hazırolda bekliyordu seni.
4 gündür kendimi hapsettiğim evimden çıkıp yollara düşeceğim birazdan.
güneşin gülümsemesi yeterli değil mutlu olmaya.
bindiğim vapur hızla karşı yakaya geçsin de aramızdaki yollar azalsın diye dua edeceğim.
ama bu kez martıların çığlıkları daha fazla yakacak canımı.
çünkü içimde dipsiz bir karanlık var.
bugün varsın...yarın kimbilir nerede olacaksın?

herşeye rağmen sen kal. bir gün daha...
sen.... "içimin gülen yüzü"