kimse bilmez.ben bile.

"bulut geçti, gözyaşları kaldı çimende
gül rengi şarap içilmez mi böyle günde
seher yeli, eser yırtar eteğini gülün
güle baktıkça çırpınır yüreği bülbülün
bu yıldızlı gökler ne zaman başladı dönmeye
kimse bilmez, kimse bilmez"


bu şarkıyı dinliyorum uzanmışım yatağımda, dikmişim gözlerimi tavana, kaybettiğim birşeyleri arıyorum. ne olduğunu asla bilemediğim.ama eksikliğini hep hissettiğim birşeyleri.
yıldızları görebilseydim keşke.
yol gösterselerdi bana.cılız da olsa ufak bir ışık çıkarsalardı karşıma.
çok mu şey istiyorum?
içimde rotasız giderek özgür olduğunu sanan bir martı var!

yorgunum...
duygularım mı düşüncelerim mi kördüğüm olmuş bilemiyorum.
tek bildiğim nefes almamı zorlaştıran, boğazımı tıkayan birşeyler var. koskoca bir yumak var orada.
ağlasam geçecek sanki.
sanki ağlasam rahatlayacağım.
ama en çok bu kadar isterken ağlamayı, kayboluyor gözyaşlarım...

sormadan, sorgulamadan..
olduğu için yaşamak...damarlarımda akan kanın hissettirdiği gibi.
basit bir hayalden başka bir şey değil mi yoksa?

neden?
neden bu kadar zor?